In het westen worden huisdieren vaak als volwaardige gezinsleden gezien. En wanneer we vinden dat dieren onrecht wordt aangedaan – denk bijvoorbeeld aan de grote grazers bij de Oostvaardersplassen – dan komen we massaal in opstand. Tegelijkertijd worden er nog altijd op grote schaal vlees en andere dierlijke producten gegeten. De relatie tussen mens en dier is dus allerminst simpel te noemen. En wellicht zou deze relatie heel anders zijn als we ook hier en in deze tijd genoodzaakt waren om zelf op jacht te gaan om aan voedsel te komen. Isabella Hunts zet dit ingewikkelde vraagstuk centraal door beschouwers aan de hand van haar foto’s mee te nemen naar de jachtpraktijken in ons eigen land, maar ook ver daarbuiten.
Relatie met de natuur
“Gevormd door de canon van schilders uit de Gouden Eeuw en romantische denkers, maar ook door het moderne narratief van de natuurdocumentaire, verwachtte ik bepaalde dingen van de natuur. Ik zag natuur vooral als een prachtige achtergrond waar je doorheen slentert, maar nooit écht deel van uitmaakt. Ik was een passieve toeschouwer. Hoe anders is dat voor een jager: die wil juist deel uitmaken van deze plek, om er bewust invloed op uit te oefenen, om ervan te nemen en zich er volledig in onder te dompelen”, vertelt Rozendaal. Om de natuur vanuit een nieuw perspectief te bekijken, heeft ze zich laten leiden door jagers. Ze ging daarbij verder dan louter registreren van wat ze zag. Ze slachtte de dieren die de jagers haar gaven, leerde ze bereiden en volgde zelf ook een jachtopleiding.
Culturele verschillen
Isabella Hunts toont de talloze gezichten van de jacht; van trofeejacht of het verzamelen van exotische diersoorten tot jagen als noodzaak om een gezin te kunnen voeden, en alles daar tussenin. Rozendaal zag grote culturele verschillen en immense tegenstellingen. Europese jachttradities zijn een product van oude aristocratische riten. In de Verenigde Arabische Emiraten is valkerij een oude traditie die tegenwoordig alleen nog bestaat doordat valkeniers naar het buitenland reizen, omdat er in eigen land niet meer voldoende prooidieren zijn. In de Verenigde Staten past de jacht in het romantische ideaalbeeld van overleven in de wildernis, maar er zit tegelijkertijd ook een commerciële kant aan. Bij de Nukini stam in de Braziliaanse Amazone heeft jagen een mystiek element, maar is tevens een onderdeel van het dagelijks leven. Zo gewoon als wij het vinden om naar de winkel te gaan, zo gewoon is het daar om te jagen.
Geen afzonderlijke entiteiten
Hoewel Rozendaal geen eenduidig antwoord op haar vragen heeft gevonden, is één ding haar wel duidelijk geworden: de natuur en de mens zijn, net zoals lichaam en geest, geen afzonderlijke entiteiten. Rozendaal: “Getuige zijn van de dood is schokkend, maar ook louterend. Het besef dat ook wij sterfelijk en kwetsbaar zijn, en allemaal gemaakt van hetzelfde vlees en bloed, ervaar ik als gezond: het zet het leven in perspectief. Dat wil niet zeggen dat ik me nog steeds niet in conflict voel, zoals elke jager, vleeseter of consument van natuurlijke goederen doet of zou moeten doen. We leven in een wereld waar menselijke heerschappij over niet-menselijke dieren wordt verondersteld, mogelijk gemaakt door sterke ideologie: een ideologie die in elke cultuur anders is, maar in de kern hetzelfde.”
Fotograaf en schrijver
Isabella Rozendaal studeerde af aan de Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten in Den Haag en studeerde Engels in Amsterdam. Al tijdens haar opleiding begon ze met het fotograferen van dieren. Rozendaal publiceerde meerdere fotoboeken en dit najaar verschijnt bij uitgeverij Atlas/Contact het boek Op jacht, haar debuut als schrijver. Voor haar project Animalia Amsterdam fotografeerde Rozendaal in opdracht van het Amsterdams Stadsarchief in een jaar tijd meer dan honderd Amsterdamse huisdieren. Elke zaterdag staat een van deze dieren paginagroot in Het Parool.